ஆள் மாறினாலும் செயல் மாறுவதில்லை !!

எங்கள் குடியிருப்பு வளாகத்தில் மாலை நேரமோ அல்லது விடுமுறை நாட்களோ நம்ம ஊர் பிள்ளைகளின் விளையாடும் ஆற்றலுக்கு ஒரு அளவேயில்லை எனலாம்.

எந்நேரமும் காது கிழியும் சத்தத்துடன் கத்துவதும், பந்து விளையாடுகிறோம் பேர்வழின்னு எல்லார் வீட்டு முக்கியமாக எங்கள் வீட்டு வாசல் (மர)கதவு, பேட்டியோ கண்ணாடி கதவு இரண்டும் உடைந்துபோகும் அளவுக்கு அடித்து ஆடுவதும் வாடிக்கையான ஒன்று. நாள் தவறினாலும், பந்து தவறாது.

அப்படியே நம் வீட்டு பேட்டியோவில் விழுந்துவிட்டால் அவ்வளவுதான் நம் வீட்டுக்கதவு உண்டுஇல்லை என்றாகிவிடும். தட்டுதட்டுனு தட்டி ஓர் அசௌகரியத்தைக் கொடுப்பார்கள்.

நம் பிள்ளைகளுக்கு எதைஎதையோ கற்றுக்கொடுக்க முயற்சிக்கிறோம், ஆனால் அவர்களிடம் உள்ள சில வேண்டாத‌ பழக்கங்களைக் கண்டுகொள்ளாமல் விட்டுவிடுகிறோம்.

உதாரணத்திற்கு, வார இறுதி நாட்களில் வாக் போகும்போது பார்க்கும் காட்சி இது. நாங்கள் இருக்கும் பகுதியில் உள்ள பூங்காவில் வெளிநாட்டு, இல்லையிலை இந்த‌ நாட்டு உயர்நிலை, மேல்நிலை பள்ளிப் பிள்ளைகள் குழு குழுவாக நாடகம், நடனம், வாள் சண்டை போன்ற‌ பயிற்சிகளில் ஈடுபடுவார்கள். பார்க்கவே ஆசையாக இருக்கும்.

சளைக்காமல் பல மணி நேரத்திற்கு சிறு பிசிறுகூட இல்லாமல் வரும்வரை தொடர்ந்து செய்ததையே திரும்பத்திரும்பச் செய்வார்கள்.

தான் உண்டு, தன் வேலையுண்டு என போவோர் வருவோருக்கு எந்தவித இடைஞ்சலும் இல்லாமல் ஏதாவது ஒரு பகுதியில் அவர்கள் வேலையை அழகாக செய்துகொண்டிருப்பார்கள். இவர்கள்தான் பிள்ளைகள் !

அதைவிட்டு அடுத்தவருக்கு தொந்தரவு கொடுத்தால் என்ன சொல்வது ? இவ்வாறாகப் புலம்புகிறேன் என்றால் காரணம் இல்லாமல் இல்லை.

சென்ற மாதத்தில் ஒருநாள் மாலை எங்கள் பேட்டியோவில் இடி விழுந்த மாதிரி ஒரு சத்தம். வழக்கம்போல கதவு டமால்டமால் என உடைந்து விழாத குறையாகத் தட்டல், கூடவே பத்துக்கும் மேற்பட்ட‌ பிள்ளைகளின் கூச்சலும்.

நான் உள்ளிருந்து வெளியே வருவதற்குள் எல்லோருமாக‌ சேர்ந்து உற்சாகப்படுத்தியதால் ஒரு பையன் ஒன்றரை ஆள் உயரத்திற்கு இருக்கும் மர‌ வேலியை ஏறிக் குதித்து எங்கள் பேட்டியோவில் கிடந்த பந்தை எடுத்துக்கொண்டு மீண்டும் ஏற முயற்சித்தான்.

நான் அவனருகில் வந்து நிற்பதைக்கூட கவனிக்கவில்லை. நான் கூப்பிட்டும் அவன் கண்டுகொள்ளவில்லை.

பந்தின் தாக்குதலுக்கு ஈடு கொடுக்க முடியாத மிளகாய்ச்செடி தொட்டி ஒன்று உடைந்து  உருண்டுகொண்டிருந்தது.. எனக்குக் கோபம்னா கோபம்.

சத்தமாகக் கூப்பிட்டதும் 'ஸாரி' சொல்லிவிட்டு மீண்டும் ஏற முயற்சித்தான்.

"இதுமாதிரி உங்க வீட்டு பேட்டியோவுல‌ யாராவது ஏறி குதிச்சு வந்தா உங்கம்மாவுக்கு பிடிக்குமா ?" என்றேன்.

"பிடிக்காது" என்றான்.

"எனக்கும்கூட பிடிக்காது, இது நல்ல பழக்கமும் இல்லை ", என்றேன்.

மீண்டும் பேட்டியோ பக்கம் போனான் ஏறி குதிக்க.

"இந்த வழியா போ", என்று வீட்டுக் கதவைத் திறந்து விட்டேன். ஓடி விட்டான்.

அடுத்த ஓரிரு நாட்கள் பிரச்சினை இல்லாமல் போனது.

மீண்டும் ஒருநாள் அடுத்தடுத்து இரண்டு பந்துகள் வந்து விழுந்தன. கதவும் தட்டப்பட்டது.

"பந்து எங்கள் பேட்டியோவில் இல்லை" என்று சொல்லி வெறுங்கையுடன் அனுப்பிவிட்டேன். கஷ்டமாகத்தான் இருந்தது, வேறு வழியில்லை.

இப்போதைக்கு மேலும் மூன்று பந்துகளுடன் அட்டைப் பெட்டி ஒன்று எங்கள் பேட்டியோவில் உள்ளது. வீடு மாறுவதற்குள் மேலும் இந்த‌
எண்ணிக்கைக் கூடலாம்.

ஆறு வருடங்களாக இங்கே இருக்கிறோம், வருடந்தோறும் பிள்ளைகள்தான் மாறிக்கொண்டிருக்கிறார்களே தவிர, அவர்களின் குணம், செயல்கள் எல்லாம் அப்படியே, ஒன்று போலவே உள்ளன.