பாசமா ? அல்லது பக்குவமா ?

அமெரிக்காவுக்கு வந்து மகளுக்கு ஒரு குட்டி சைக்கிள் வாங்கி, ஒரு வாரத்தில் சிலர்  தோழிகளாகக் கிடைத்த பின்னர்தான் தெரியும், பெண் பிள்ளைகளுக்கு ஒரு நிறத்திலும், பையன்களுக்கு வேறு சில நிறங்களிலும் பொருட்கள் வாங்க வேண்டுமென.

நாங்கள் வாங்கியது அடர் நீல & வயலட் நிற சைக்கிள். பிள்ளைகள் எல்லாம் விளையாடும் இடத்திற்குப் போனால் அங்கே எல்லா அம்மாக்களும் "ஏன் பாய்ஸ் சைக்கிள் வாங்கியிருக்கீங்க? " என்று துக்கம் விசாரிப்பதுபோல் கேட்கவும்தான் விவரம் புரிந்தது.

அந்த நீலநிற‌ சைக்கிளை இரண்டு வருடங்கள் ஓட்டிய பிறகு நல்ல இளம் & அடர் பிங்க் நிறத்தில் புது சைக்கிள் வாங்கினோம். அதே நிறத்திலேயே ஜிகுஜிகு Bicycle Streamers எல்லாம் வைத்து ....... பார்க்க அழகாகத்தான் இருந்தது.

ஊரில் இருந்தபோது மகளுக்கு நல்ல சிவப்பு நிற மூன்று சக்கர சைக்கிள்தான் வாங்கிக் கொடுத்திருந்தேன். அப்போதைக்குக் கடையில் இருந்தது அந்த ஒரு நிறம் மட்டும்தான்.

ஆனால் இங்கோ பள்ளிக்கு எடுத்துச் செல்லும் பையிலிருந்து எல்லாவற்றையும் பார்த்துப் பார்த்து வாங்க வேண்டியதாயிற்று.

அப்படித்தான் குடையும். முதலில் பல வண்ண குடை, அடுத்து பிங்க் நிற குடை என வாங்கினாள். ஆறாம் வகுப்பிலிருந்து மென்மையான நிறத்தில் பூக்கள் உள்ள குடைகளைத் தெரிவு செய்தாள். ஒன்பதாம் வகுப்பிலிருந்து கொஞ்சம் அடர் நிற பூக்கள் உள்ள குடைகளை வாங்கினாள்.

இதில் ஒரு விஷயம் என்னவென்றால் அம்மா எந்தக் குடையை வேண்டுமானாலும் வெளியே எடுத்துச் செல்லலாம். ஆனால் அப்பா மட்டும் கருப்பு நிற குடையை மட்டுமே எடுக்க வேண்டும்.

இவர் என்றைக்காவது வேண்டுமென்றே டிசைன் உள்ள குடையை எடுத்தால் ஓடி வந்து பிடுங்கிக்கொண்டு, சாதாரண கறுப்பு நிறக் குடையை எடுத்து வந்து தருவாள்.

இப்போது கல்லூரிக்குப் போகும்போது குடை வாங்கச் சென்றால், "சாதாரண கறுப்பு நிறக் குடைதான் வேண்டுமென்று"  வாங்கினாள்.

"நல்ல நல்ல டிசைனெல்லாம் இருக்கே, எடுத்துக்கோ" என்றதற்கு, "இப்போ அதையெல்லாம் யூஸ் பண்ணா 'சைல்டிஷ்'ஷா இருக்கும்", என்றாள்.  இவள் ஆறாம் வகுப்பில் வாங்கிய குடைகளைக்கூட‌ இன்றும் பயன்படுத்துகிறேனே, அப்படியென்றால் ..... நான் ?

மகள் கல்லூரிக்குப் போனபிறகு ஒருநாள் இங்கே நல்ல மழை. வருவதும் போவதுமாக இருந்தது. இருந்தாலும் 'வாக்' போகலாம் என நாங்கள் இருவரும் பாதுகாப்புக்குக் குடைகளுடன் கிளம்பிப் போனோம்.

வழியில் திடீர் தூறலின் வருகையால் குடையின் அவசியம் ஏற்பட்டது. முதலில் என்னுடைய‌ குடையை விரித்து இவரிடம் கொடுத்தேன். என்னுடைய குடை என்பது இவர்கள் புதிதாக வாங்கி, தொலைத்தது போக மீதமுள்ளவை எல்லாம் என்னுடைய குடைகள்தான். இதில் நிறமாவது? டிசைனாவது? எதுவும் பார்க்கமாட்டேன். எனக்கென எப்போது வாங்கினேன்? அவ்வ்வ்வ் !

இவரோ "இது வேண்டாம், அந்தக் குடையைக் கொடு" என்று தன் கறுப்பு நிறக் குடையைக் கேட்டார்.

"ஒரு செகண்ட் இதப் பிடிங்க, தருகிறேன்" என்றேன். இவரது குடையை விரிப்பதற்குள் என்னுடைய குடையுடன்(அதாவது மகளது குடையுடன்) கொஞ்ச தூறம் சென்றுவிட்டார்.

இதுதான் சமயமென 'செல்'லில் ஒரு 'க்ளிக்' பண்ணி மகளுக்கு அனுப்பினேன்.

அவளோ 'ஸ்மைலி ஃபேஸ்' மட்டுமே பதிலாக அனுப்பினாள்.

"பாப்பு, அப்பா வச்சிருக்கும் குடையைப் பார்த்தியா " என்று மெஸேஜினேன்.

அவளோ  "அம்ம்ம்மா, அப்பாவுக்குப் பிடிசிருந்தா விட்டுடு, கேக்க‌ வேணாம்", என்றாள் பதிலுக்கு .

"அடடா, இவ்வளவு நாளும் பிடுங்கிப்பிடுங்கி வைப்பவளிடமிருந்து இப்படியொரு பதிலா", என ஆச்சரியமாகிப் போனேன்.

இது தொலைவில் இருப்பதால் வந்த பாசமா ? அல்லது கல்லூரி கற்றுக் கொடுத்த மனப் பக்குவமா ?