மலரும் வத்தல் நினைவுகள் !

இன்று வத்தல் போடுவதற்காக நேற்றிரவு அரிசிகூழ் செய்து வைத்தேன். அதிகாலை விழித்ததும் போய் வத்தலைப் பிழிந்துவிடலாம் என நினைக்கும்போதே என்னையறியாமலேயே எனக்கு சிரிப்பு வந்துவிட்டது. வேறென்ன? மலரும் நினைவுகள்தான் !

ஒரு சமயம் மே மாதத்தில் வத்தல் போடுவதற்காக அம்மா கூழ் செய்து கொடுத்தார்கள்.

ஒரு வயதுகூட நிரம்பாத என் மகள், அதுபோல் இரண்டு வயதுகூட நிரம்பாத ஒரு சகோதரியின் மகன், இவர்களுடன், மற்ற சகோதர,சகோதரிகளின் பிள்ளைகளும் வீட்டில் இருந்தார்கள். இவர்களை வைத்துக்கொண்டு வத்தல் போடுவது எங்களுக்கு மிகப்பெரிய சவால்தான்.

காலையில் அழகாக மல்லிகைப் பூ போன்று இட்லிகளை சுட்டு, சட்னி & சாம்பாருடன் பாடிப்பாடி அழைத்தாலும் இவர்கள் வரமாட்டார்கள். ஆனால் இந்த வத்தலுக்கான கூழை 'இன்னும் இன்னும்' என கேட்டு வாங்கி சாப்பிட்டே காலி பண்ணிவிடுவார்கள்.

அன்று இதற்காகவே பயந்துகொண்டு "யாரும் மெத்தைக்கு(மாடி) வரக்கூடாது, நாங்கள் வரலாம் என்று சொன்ன பிறகுதான் வரவேண்டும்" என்று கண்ணாமூச்சு ஆடுவதுபோல், கொஞ்சம் விஷயம் தெரிந்த‌ பெரிய பிள்ளைகளிடம் சொல்லிவிட்டு, 'பிள்ளைகளை ஏமாற்ற வேண்டாமே' என ஒரு குண்டானில் கூழ் எடுத்து தனியாக மூடி ஆற வைத்திருந்தோம்.

மெத்தை ரூம் கதவு உடைபடாததுதான் குறை. சும்மா போட்டு தட்டுதட்டுன்னு தட்டி, "இப்போ வரலாமா, இப்போ வரலாமா"ன்னு கேட்டு எங்களை 'உண்டுஇல்லை'ன்னு பண்ணிவிட்டார்கள் குட்டீஸ்கள்.

வேகாத அந்த வெயிலில் தலையில் துணியைப் போட்டுக்கொண்டு, வேர்த்து, விறுவிறுத்து  நீளநீளமாக நான்கைந்து காட்டன் சேலைகளில் ஒருவழியாக வத்தல் போட்டு முடித்துவிட்டு, "சரி, இப்போ நீங்க வரலாம்" என்று குரல் கொடுக்கவும், 'திபுதிபு'வென எல்லோரும் மேலே ஏறி வந்தனர்.

சகோதரியின் இரண்டு வயது மகன் என்று சொன்னேனே, அவன் கொஞ்சம் விஷயம் தெரியாத அப்பாவி மாதிரியே இருந்து ஏதாவது விபரீதமாக செய்துவிடுவான்.

வந்தவனுக்கு வத்தலைப் பார்த்ததும் எப்படி இருந்ததோ தெரியவில்லை, ஒரு சேலையின் நுனியில் ஒரே ஜம்ப். அவ்வளவுதான், வழுக்கி வத்தலில் விழுந்தவன் சேலையின் நீளத்தை அளப்பதுபோல் 'சொய்ங்ங்ங்.....' என மறுநுனியில் 'அம்ம்ம்ம்ம்மாஆஆஆ' என கதறினான்.

விழ ஆரம்பித்ததும் சீரியஸாகிப் போன நாங்கள் இருவரும் பிறகு அவன் எழுந்து நின்ற கோலத்தைப் பார்த்து விழுந்துவிழுந்து சிரித்தோம். ஏதோ 'ஃபன்' (fun) என நினைத்து வத்தலில் குதிக்க முற்பட்ட மற்ற மக்களையும் ஒருவழியா கீழே அழைத்து வருவதற்குள் ....... வத்தல் போட்ட சோர்வைவிட இதுதான் எங்களைப் படுத்திவிட்டது.

இதுக்குத்தான் எங்கம்மா அடிக்கடி சொல்லுவாங்க, "நீங்க எல்லோரும் பேசாம போய் உக்காருங்க, நான் பார்த்துக்கொள்கிறேன்" என்று. ஆனால் அம்மா வேலை செய்வதைப் பார்க்க எங்களுக்குத்தான் மனசு கேக்காது.

வழக்கம்போல அன்றும் அந்த வத்தல் காய்ந்து பொரித்து சாப்பிட்டிருந்தால்கூட மறந்து போயிருப்போம். ஆனால் 'வத்தல்' என்றாலே இன்றும் நினைத்து சிரிக்கும்படி அமைந்துவிட்டது அன்றைய நிகழ்ச்சி.