பிறந்த மண்ணின் பாசம் !!

 
படம் உதவி_கூகுள்

ஒவ்வொரு கல்வியாண்டின் இறுதியிலும் 'ஊருக்கு போவதா வேண்டாமா' என்ற கேள்வி வந்துவந்து போகும். 'போவதில்லை' என்றே முடிவெடுத்திருந்தாலும் ஒரு நப்பாசையில் அந்தக் கேள்வி மட்டும் தொக்கி நிற்கும்.

வழக்கம்போல இந்த வருடமும், ஆனால் கொஞ்சம் முன்னதாகவே அந்தக் கேள்வி வந்துவிட்டது.

"அம்மா,  இந்த வருஷம் நாம ஊருக்குப் போறோமா?" என்று எப்போதும்போல் மகள்தான் ஆரம்பித்து வைத்தாள்.

"தெரியலையே" என்றேன்.

"அப்படி ஊருக்குப் போறதுன்னா சிங்கப்பூர் டூ சென்னைக்கு நாம ஏற்கனவே போனோமே ஒரு ஃப்ளைட், அதுல போற மாதிரி டிக்கெட் புக் பண்ணுங்க‌" என்றாள் சிரித்துக்கொண்டே !

அந்த பயணத்தை நினைவுபடுத்தியதும் எனக்கும்கூட‌ சிரிப்புதான்.   ஏன்?  ஏன்?  ஏன்?

நாங்கள்(நான் & மகள்)  இந்தியாவுக்கு போகும்போது எப்போதும் சிங்கப்பூர் வழியாகத்தான் போவோம். அப்படி போகும்போது சிங்கப்பூரில் எட்டு மணி நேரம் வெயிட் பண்றமாதிரி வரும். ரொம்பவே கடுப்பா இருக்கும்.

அதனால் இறங்கியதும் calling card வாங்கி சுந்த‌ருக்கும், ஊருக்கும் ஃபோன் செய்து சிங்கப்பூர் வந்துவிட்டதை தெரிவிப்பது, குளிப்பது, அங்குள்ள காவேரி ரெஸ்டாரண்டில் தோசை சாப்பிடுவது, அங்கேயே 'பிடிக்காது' எனத் தெரிந்தும் ஒரு ஆர்வத்தில் 'டீ'யை வாங்கி ஒரு வாய் குடித்துப் பார்த்துவிட்டு கொட்டிவிடுவது, ஒரு பத்துபதினைந்து டைகர்பாம் வாங்குவது, இங்கு அவளுடன் படிக்கும் பிள்ளைகளுக்கு குட்டிகுட்டியா க்யூட்டா டாய்ஸ் வாங்கி தனியாக பேக் பண்ணி வைத்துக்கொள்வது, மீண்டும் டயர்டாகி பர்கர் & ஃப்ரென்ச் ஃப்ரைஸ் வாங்கி சாப்பிடுவது, எதையுமே வாங்காமல் பல கடைகளுக்கும் விஜயம் செய்வது, மீண்டும் ஒருமுறை எல்லோருக்கும் ஃபோன் செய்வது என இதையெல்லாம் எவ்வளவுதான்     ஸ்  லோ  மோ  ஷ  னி  ல் செய்தாலும் இரண்டுமூன்று மணி நேரங்கள் மீதமிருக்கும். என்ன செய்வது எனத் தெரியாமல் முழிப்போம்.

கடைசியில் ஒரு வழியாக விமானத்தில் ஏறுவதுதான் தெரியும், அதன்பிறகு இறங்கும்வரை என்ன நடக்குதுன்னே தெரியாது. அசதியில் நான் தூங்கிவிடுவேன். ஏதோ சலசலப்பு இருப்பது கனவுல வர்ற‌ மாதிரி தெரியும்.

ஆனல் அதிசயமாக‌ சென்ற முறை(2011) ஊருக்கு போனபோது சிங்கப்பூரில் இறங்கிய ஒரு மணி நேரத்திலேயே எங்களுக்கு ஃப்ளைட். அதுவும் நண்பக‌லில். காத்திருக்க வேண்டிய அவசியமில்லை.  அதனால் மேற்சொன்ன வேலைகளில் 'ஃபோன் பேசியது, டைகர்பாம் வாங்கியது' இதை மட்டும் முடித்துக்கொண்டு ஓடிப்போய் ஏறியாச்சு.

ஃப்ளைட்ல இருக்கோமா அல்லது எங்க‌ ஊரு டவுன்பஸ்ல இருக்கோமா என்றே தெரியவில்லை. ஒரே பேச்சு சத்தம். பயணிகள் பையை வைப்பதும் திரும்ப எடுப்பதுமாக நெரிசல்வேறு. கூச்சலும் இரைச்சலுமாக .......... இதுவரை விமானத்தில் பார்த்திராத காட்சிகளாக இருந்தன.

விமானத்தை எடுக்கப்போவதாக அறிவிப்பு வந்தும்கூட‌ யாரும் உட்காருகிற மாதிரி தெரியவில்லை. மின்னணு கருவிகளை அணைக்கச்சொல்லியும், seat belt போடச் சொல்லியும் யாரும் காதில் வாங்கிக் கொண்டதாகவே தெரியவில்லை.

இப்போது நடக்க ஆரம்பித்தவர்கள்தான் விமானப் பணிப்பெண்கள், விமானம் சென்னையில் இறங்கும்வரை அவர்களை உண்டுஇல்லை என்று சுறுசுறுப்பாகவே வைத்திருந்தனர் நம் மக்கள்.

ட்ரே முழுவதும் பிஸ்கட்டுகளை அடுக்கிஅடுக்கி எடுத்து வந்து கொடுத்துக் கொண்டே இருந்தனர். அதுபோலவே ட்ரிங்ஸும். 'இது வேண்டும் அது வேண்டும்'  என அவர்களை சுழலவிட்டனர்.

'மாப்ள, மச்சான்' என உறவுசொல்லி அழைப்பதும், கூட்டமாக‌ நின்று கத்தி பேசுவதும், சிரிப்பதுமாக ஒரு வழி பண்ணிவிட்டனர்.

சாப்பாடு வந்ததும் சாப்பிட்டுவிட்டு மீண்டும் முன்புபோலவே அப்பெண்களை வேலை வாங்கினர். ஒரு கட்டத்தில் பிஸ்கட்டுகள் காலியாகிவிட்டதாக அவர்கள் கூறிவிட்டனர். ஒருவேளை அப்படிச் சொல்லி தப்பித்திருக்கலாமோ !

எனக்கு இக்காட்சிகளைப் பார்த்தபோது  'அவ்வளவு பசியுடனா வந்திருப்பார்கள்? ' எனத் தோன்றியது. இவ்வளவு ட்ரிங்க்ஸ் சாப்பிட்டுவிட்டு ரிஸீவ் பண்ண வருகிறவர்களை எப்படி சந்திப்பது என சங்கடமாக‌ இருந்தது.

ஃப்ளைட் லேண்ட் ஆகும்போதும்கூட அப்படியே எழுந்து நடப்பதும், மேலே வைத்த பையை எடுப்பதும், ஃபோன் செய்ய முற்படுவதுமாக இருந்தனர். அந்த நேரத்தில்கூட விமானப் பணிப்பெண்களை உட்கார விடவில்லை.

ஒருவேளை நிர்வாகம் அப்பணிப்பெண்களுக்கு தண்டனை கொடுத்து தன் கோபத்தை தீர்த்துக்கொண்டிருக்குமோ என்றுகூடத் தோன்றியது.

ஓட்டப் பந்தயமும், உயரத்திலிருந்து கீழே குதிக்கும் பந்தயமும் வைக்காததுதான் குறை. இவற்றையெல்லாம் குட்டிப்பிள்ளைகள் செய்தால் ரசிக்கலாம், அதையே பெரியவர்கள் செய்யும்போது ......... ?

என் மகளோ விழுந்துவிழுந்து சிரித்தாள். எனக்கும் சிரிப்புதான்.

இந்த பயணத்தை நாங்க ரெண்டுபேரும் அடிக்கடி நினைவுபடுத்தி சிரித்து மகிழ்வோம். "அடுத்த தடவ போறதுன்னா அதுலதான் போகணும்ம்மா" என்பாள்.

மேலே சொன்ன இந்த விமானத்தில் போகவேண்டும் என மகள் ஆசைப்பட்டதின் காரணம்,  "உண்மையான முகத்துடனும், வெகுளித்தனமான மனதுடனும் உள்ள நம் மக்களுடன் பயணம் செய்வதே பிடிக்கிறதாம்".

இதுதான் பிறந்த மண்ணின் பாசமோ !!