இன்பச் சுற்றுலா _ 1

நான் இரண்டாம் வகுப்பு படித்தபோது என் சகோதரி நான்காம் வகுப்பில் படித்துக் கொண்டிருந்தார். ஒருநாள் பள்ளியில் காலைப் பாடநேர இடைவேளையில் பெரிய வகுப்பு பிள்ளைகள்(இருந்ததே 5 வரைதான்) எல்லாம் சந்தோஷ முகத்துடன் சலசலத்துக் கொண்டிருந்தனர். 

"என்ன? ஏது?" என சகோதரியிடம் விசாரித்துப் பார்த்ததில் "நாங்களெல்லாம்(4&5) மெட்ராஸுக்கு டூர் போறோமே "  என்று இதுவரை கேட்டிராத ஒரு பதில் வந்தது.

'டூர்' என்ப‌து என்னவென்று புரியவில்லை. ஆனால் மெட்றாஸுக்கு போகப் போகின்றனர் என்பது மட்டும் புரிந்தது.

"நானும் வருகிறேனே" என்றேன் பாவமாக முகத்தை வைத்துக்கொண்டு.

"நீங்களெல்லாம் சின்ன பிள்ளைங்களாம், உங்களையெல்லாம் கூட்டிட்டுப் போக முடியாதாம்" என்றார்.

எப்படியெல்லாம் தயாராக வேண்டும் என்றெல்லாம் தோழிகளுக்குள் பேசிக்கொண்டனர்.

அப்பாவும் சகோதரியிடம்  'பணம் தருகிறேன், பத்திரமா போய்ட்டு வா' என்று கூறினார். சகோதரி எல்லோரிடமும் சொல்லிசொல்லி மகிழ்ந்தார். நமக்குத்தான் யாராவது சந்தோஷமாக இருந்தால் பிடிக்காதே.

'நானும்தான் போவேன்' என்று அடம் பிடிக்கவும், அப்பா எங்கள் பள்ளியின் தலைமை ஆசிரியரைப் போய் பார்த்திருக்கிறார்.

எங்கள் பள்ளியின் தலைமை ஆசிரியரை அப்பாவுக்கு நன்றாகத் தெரியும், உறவினரும்கூட. அவர் பெரிய வகுப்பான ஐந்தாம் வகுப்பு ஆசிரியர் என்பதால் எனக்குத்தான் அவரைப் பார்த்தால் பயம், ஓடி ஒளிவேன்.

எத்தனைதான் பெண்பிள்ளைகள் என்றாலும் அப்பாக்களுக்கு பெண்பிள்ளைகளின் மேல் ஒரு தனி பிரியம் இருக்கும்போலும். என்னுடைய அழுகை தாங்க முடியாமல் அப்பா அந்த ஆசிரியரிடம் கேட்டிருக்கிறார்.

அவரோ குட்டிப் பிள்ளைகளை அழைத்து செல்வதில் உள்ள சிரமங்களைச் சொல்லி, அதனால்தான் அழைத்துப் போகவில்லை என்றும் சொல்லியிருக்கிறார்.

அடுத்த நாள் என் வகுப்புக்கு வந்த அந்த ஆசிரிய‌ர் என்னைப் பார்த்து, "உங்க அப்பாகிட்ட டூர் போகணும்னு சொன்னியாமே, அப்படியா ? "  என்று சும்மா விளையாட்டுக்கு மிரட்டும் தொணியில் கேட்டார்.

'இல்லை, இல்லவேயில்லை" என்று தலையாட்டினேன். சிரித்துக்கொண்டே சென்றுவிட்டார். 'இனி அவங்களே கூப்பிட்டாலும் நாம போகக் கூடாது', என்று முடிவெடுத்துவிட்டேன்.

இதற்கிடையில் எங்களுக்குள் சண்டை என்றால் "நீயெல்லாம்  டூருக்கு வரலையே" என்றுதான் என் சகோதரி என்னை ஓட்டுவார். பிறகென்ன ஒருவருக்கொருவர் அடி, உதைதான்.

டூர் போகும் நாளும் வந்தது.

 "சுற்றுலாபேருந்து பள்ளிக்கு வரும், அப்படி வந்ததும் சொல்லி விடுகிறோம்" என்று ஏற்கனவே பள்ளியில் சொல்லியிருந்தனர். என்ன காரணமோ தெரியவில்லை சகோதரியின் ஒரு உள்ளூர் தோழியும் அன்றிரவு எங்கள் வீட்டிற்கு வந்து தங்கியிருந்து செல்வதாக ஏற்பாடு.

விடியும்வரை இரண்டு பேரும் சிரித்துசிரித்து பேசிக்கொண்டிருந்தது இன்னும் எரிச்சலை உண்டாக்கியது. அம்மா அந்தப் பெண்ணிற்கும் சேர்த்தே உண‌வுப் பொட்டலங்கள் தயார் செய்தார்.

அதிகாலை நான்கு மணிக்கு ஒரு பையன் வந்து பேருந்து வந்துவிட்டதாகக் கூறவும் அப்பா இவர்களை அழைத்துக்கொண்டு சென்றார்.

அன்றிரவு சகோதரி வீடு திரும்பும் வரையில் ஒன்றும் ஓடவில்லை. நள்ளிரவுபோல் பேருந்து பள்ளிக்கு வரவும், அப்பா போய் வீட்டிற்கு அழைத்து வந்தார்.

வந்தவுடன் வாங்கி வ‌ந்தவற்றை கடை விரித்தார். மஞ்சள் நிறத்தில் பலநிற புள்ளிகளுடன் ஊதினால் சத்தத்துடன் வெளியில் வந்து உள்ளே செல்லும் மெல்லிய ரப்பரால் ஆன சிறிய நாய் பொம்மையை என்னிடம் கொடுத்தார்.

அவ்வளவுதான் ............ கோபம், வருத்தம் எல்லாம் காணாமல்போய் அந்த ராத்தியிலேயே வாய் வலிக்கும்வரை ஊதித் தள்ளினேன். இந்த பொம்மையை இப்போதும் 'மெரினா பீச்'சில் பார்க்கலாம்.

சகோதரி மட்டுமல்ல, நானும் என் தோழிகளிடம் அடுத்து சில நாட்களுக்கு மெட்றாஸுக்கு டூர் போன‌ கதையைத்தான் சொல்லிக்கொண்டிருந்தோம் !